Πέρεθ ντε Αγιάλα, Ραμόν

(Pιrez de Ayala, Οβιέδο 1880 – Μαδρίτη 1962). Ισπανός συγγραφέας. Μαθητής του Λεοπόλντο Άλας και φίλος του Ορτέγκα* ι Γκασέτ, κατά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας το 1931 διορίστηκε πρέσβης της Ισπανίας στο Λονδίνο, όπου παράμεινε μέχρι το 1936. Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου εγκαταστάθηκε στο Μπουένος Άιρες και το 1955 επέστρεψε στην πατρίδα του. Συγγραφέας επηρεασμένος από τον πεσιμισμό της «γενιάς του ’98» έδωσε στο αφηγηματικό και δοκιμιογραφικό του έργο έναν υψηλό τόνο πνευματικότητας, κυρίως κατά τη δεύτερη φάση της λογοτεχνικής του παραγωγής. Αν τα πρώτα του μυθιστορήματα –όπως Σκοτάδια στις κορφές (1907),Η ζωή σ’ ένα κολέγιο ιησουιτών (1910) και Το πόδι της αλεπούς (1912) θυμίζουν το ρεαλισμό του Πέρεθ Γκαλντός και μια πικρόχολη κριτική της κοινωνίας, μετά το 1916 και στα μυθιστορήματα που έγραψε μέχρι το 1926 κυριαρχεί μια κωμικοτραγική και ειρωνική διάθεση στην αφήγησή του και μια ολοφάνερη τάση προς τη λυρική πρόζα, πλούσια σε ειρωνικές αποχρώσεις και αλλαγές ύφους. Το μυθιστόρημα της δεύτερης πεζογραφικής περιόδου του Π. είναι χωρίς αμφιβολία Ο Μπελαρμίνο και ο Απολλώνιος (1921), η ιστορία δύο μπαλωματήδων του Οβιέδο· αξιόλογα έργα του είναι όμως και Η πτώση των Λιμονές (1916) καιΤίγρης Χουάν (1926). Εκτός από τα πετυχημένα διηγήματα του και μια μεγάλη σειρά δοκιμίων ποικίλου περιεχομένου –Πολιτική και ταύροι (1918), Δεσμοί και μνήμες (1961)– ο Π. στα ποιητικά του έργα ανήκε στη νέα σχολή (* μοντερνισμός), όπως φαίνεται από την πρώτη και καλύτερη συλλογή του Η ησυχία του μικρού δρόμου (1904). O Ισπανός συγγραφέας Ραμόν Περέθ ντε Αγιάλα, έγραφε κυρίως μυθιστορήματα στα οποία κυριαρχεί μια κωμικοτραγική διάθεση.